Ne zaman seni düşünsem yaşamak güzel

Bir bahar bahçesi olur güz bahçeleri

En karanlıkta bile uzanır elin

Dokunur en tatlı hislerinle

13.04.2006 saat:22:59

ben böyle olmamalıydım
bağlanmamalıydım kimseye delicesine
adına şiirler yazmamalıydım
geceleri ihanetle kaçmamalıydı uykum
ben böyle olmamalıydım...

kapatmamalıydım kendimi eve
çıkıp yağan yağmurda ıslanmalıydım belkide
karışarak insan içine
unutmalıydım, yaşamalıydım
bu yalan hayatta
ben böyle olmamalıydım...

duyduğum her şarkı hatırlatmamalıydı seni
gördüğüm her yüz, hissettiğim her koku...
olmamalıydı hiçbir şey eskisi gibi
ve ben, ben olmamalıydım
tıpkı senin olmadığın gibi...

ben böyle olmamalıydım
adını duyduğumda titrememeli
konu sen olunca susmamalıydım
haykırmalıydım olmayan nefretimi
çıkan fırtınaya karışarak
ben böyle olmamalıydım

ben olmamalıydım yanındaki adam
o karenin içindeki...
buseni kondurduğun yanak bu bedene ait olmamalıydı
tuttuğun eller...
sarıldığın vücut bu değildi belki de
o ben olmamalıydım ya da sen...

sonsuz çığlıkla haykırıyorum içime
susuz içiyorum aşkımı bedenime
küçük bir mutluluksun kederime
dün yaşayıp yarın yaşayacağım günüme

unutulmaz mı ayrılıklar
geri dönmez mi yaşanılanlar
yarınıma ışık olacak gözlerin
ihanetsiz doğacak aşkıma

sen ilk ve son pişmanlığım
ilk mutluluğum
sen sonu olmayan kederim
ilk şiirim

içinde kalanla ölmez insan
ruhum doymuşken ızdıraba terketsin bedenimi
yarım kalmış aşkımız sevgiyle son bulsun
yolculuğumun dönüş bileti kesilmemiş olsun

uzat ellerini bebeğim
son bir kez tutayım
yaklaş yanıma meleğim
benden son hatıra bu bedenim

İNCİ TANESİ zeynep tunç

kokunu duydum ansızın
çektikçe içime seni anımsattı.
senle geçen günleri
senle yaşanan anıları
senli her şeyi


senle beraber beni
gülücüklerimi
hayatın anlamını

sildim gözyaşlarımı ve gülümsedim
tıpkı senin sevdiğin gibi
kısarak gözlerimi.
anladım ki unutamamışım
silememişim seni
senli günleri

sonra anımsattı kokun ihaneti
bir daha geri dönülemezliği
affedilemezliği
yaşanan acıları ve kini
dökülen gözyaşlarını ve nefreti

İNCİ TANESİ zeynep tunç

arkana bakmadan çekip gittin ya
hurdalığa dönmüş bir kalbim var artık

bu sokaklardan bu şehirden uzaktasın ya
beni kaldırımlar kabullenmez artık

ne kadar yalancı aşklarla avutsam da kendimi
bu yürek çarptıkça unutamıyor artık

şişelerin biri devrilip biri açılsa da
her yeni şişe sen oluyorsun artık

eğer sen bembeyaz bir sayfa isen
onu işleyen kalem benim artık

bir tek uyku olamadın, bir rüya...
göz kapaklarımda resmin var artık

dünyam hep karanlık hep yağmurlu
güneşimin önünde bulutlar var artık

varlığına doyamamış kokuna hasret bir beden
kıblemde sadece sen varsın artık
(önümde sadece Azrail var artık)

şimdi nerdesin, kiminlesin
yorgun gecelerimde düşlerimdesin
okudum kitap tuttuğum kalemsin
KENDİM İÇİN AYIRDIĞIM SON KURŞUNSUN ARTIK...

Yine hüzün yüklendi kanatlarıma
Ufukta birkaç kara bulut
Demli çay, yanan sigara
Hüzzam makamında gece

Balkona bıraktığım yemler
İlk günkü halinde
Gelen yok diye mi Giden çok diye mi
Ağlasam ,yıkılsam
Bilemedim

Başımda üç beş fikir
Sessizce Yüreğimi dağlayan
Gönlümün sızısı
Yalnızlık mı Yoksunluk mu
Bilemedim

Ocakta kaynayan su
Yüreğimden daha mı yangın
İnadına üşüyen ellerim
Kızıp sövsem mi
Bilemedim

Neden dolar gözlerim
Gün bu denli güneşli iken
Çaresizlik mi atalet mi
Bilemedim

Gidenlerin ardı sıra
Bu yollar bana uzun mu
Geçitler dar mı
Bilemedim

Gece gökteki yıldızlar
Bu denli ahenk içinde iken
Senli duygular neden karmakarışık
Bilemedim

Seni zaman içinde ararken
Bu karanlıktan gelen ses
Aklımın bana oyunu mu
Yoksa senin mi
Bilemedim

Eski hırkam, üzeri tozlu saat
Zamanın ne önemi kaldı ki
Yıkık bir bina gibiyim
Kimsenin medet ummadığı
Göçüp gitsem mi
Bilemedim